Il 14 febbraio è, tradizionalmente, la festa degli innamorati.
Ne ho già parlato il 14 febbraio 2018
www.bitoteko.it/esperanto-vivo/2018/02/14/s-valentino/
e il 14 febbraio 2019.
www.bitoteko.it/esperanto-vivo/2019/02/14/san-valentino/
Trascrivo, in romanesco e nella traduzione in Esperanto, un sonetto del poeta Giuseppe Gioachino Belli (1791-1863), e allego un francobollo irlandese del 2005 con una coppia di pappagallini del genere “Agapornis” (più precisamente, in questo caso, “Agapornis roseicollis”), comunemente chiamati “inseparabili” perché vivono in coppia e si lisciano reciprocamente le penne, divenendo così simbolo dell’amore.
1676. LA SERENATA
Vièttene a la finestra, o faccia bella,
petto de latte, bocca inzuccherata,
ch’io te la vojjo fà la serenata,
te la vojjo sonà la tarantella.
Presto, svéjjete e affàccete, Nunziata;
e penza ch’er tu’ povero Chiumella
dorme sempre all’arbergo de la stella,
fora de la tu’ porta appuntellata.
Perché me vòi lassà ttutta la notte
a sospirà quaggiù com’un zoffietto,
bianco come la neve e le ricotte?
Tutti l’ommini adesso stanno a letto:
tutte le fiere stanno in ne le grotte:
io solo ho da restà senza ricetto!
Giuseppe Gioachino Belli
°°°°°
LA SERENADO
Al la fenestro venu, vizaĝ’ bela,
ho brusto lakta, buŝo sukerata,
al vi mi kantas per ĉi serenada
muziko laŭ la ritmo tarantela.
Nu vekiĝu kaj montru vin, Nuncjata;
kaj pensu pri la povra hom’, Kjumela,
dormanta ĉiam ĉe l’ gastejo stela,
ekster la pordo via, forbarata.
Kial vi lasas min en ĉi domaĝo
ĝeme spirantan kvazaŭ kondamnito,
blankan kiel la neĝ’ aŭ la fromaĝo?
Ĉiuj homoj nun kuŝas en la lito:
en grotoj sidas bestoj de l’ sovaĝo:
nur mi restadi devas ekzilito!
Giuseppe Gioachino Belli,
trad. Umberto Broccatelli (15.4.2005)
