Il 22 marzo è l’anniversario della morte (nel 1832) dello scrittore, poeta e drammaturgo tedesco Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)
it.wikipedia.org/wiki/Johann_Wolfgang_von_Goethe
Ho già parlato di lui il 22 marzo 2017 ed il 14 agosto 20917.
Trascrivo una famosa poesia, nell’originale tedesco, e nelle traduzioni in italiano e (3) in Esperanto.
Allego una vecchia cartolina con il testo tedesco della poesia.
MIGNON
Kennst du das Land, wo die Zitronen blühn,
Im dunkeln Laub die Gold-Orangen glühn,
Ein sanfter Wind vom blauen Himmel weht,
Die Myrte still und hoch der Lorbeer steht?
Kennst du es wohl?
Dahin! dahin
Möcht ich mit dir, o mein Geliebter, ziehn.
Kennst du das Haus? Auf Säulen ruht sein Dach.
Es glänzt der Saal, es schimmert das Gemach,
Und Marmorbilder stehn und sehn mich an:
Was hat man dir, du armes Kind, getan?
Kennst du es wohl?
Dahin! dahin
Möcht ich mit dir, o mein Beschützer, ziehn.
Kennst du den Berg und seinen Wolkensteg?
Das Maultier sucht im Nebel seinen Weg;
In Höhlen wohnt der Drachen alte Brut;
Es stürzt der Fels und über ihn die Flut!
Kennst du ihn wohl?
Dahin! dahin
Geht unser Weg! O Vater, laß uns ziehn!
Johann Wolfgang von Goethe
(Mignon, “Wilhelm Meisters Lehrjare”)
°°°°
MIGNON
Conosci tu la terra dove fioriscono i limoni,
gli aranci dorati rilucono fra le foglie scure,
una mite brezza spira dal cielo azzurro,
il mirto immoto resta e alto si erge l’alloro,
la conosci tu, forse?
Laggiù, laggiù
con te, amore mio, io vorrei andare.
Conosci tu la casa? Il tetto riposa su alte colonne,
risplende la sala, la stanza riluce,
e si ergono statue di marmo che mi guardano:
che cosa ti hanno fatto, povera bambina?
La conosci tu forse?
Laggiù, laggiù
con te, mio difensore, io vorrei andare.
Conosci tu la montagna e il suo sentiero fra le nuvole?
Il mulo cerca il suo cammino nella nebbia;
nelle grotte vive la stirpe antica dei draghi;
si sgretola la rupe e su di essa si chiudono i flutti,
la conosci tu, forse?
Laggiù, laggiù
è il nostro cammino; andiamo, padre mio!
Johann Wolfgang von Goethe
Conosci la terra dove fioriscono i limoni?
°°°°°
MIGNON
egalite.hu/kalocsay/eterna/mignon.htm
La landon, kie floras la citronoj,
oranĝoj oraj ardas en branĉkronoj,
de l’ ĉielbluo blovas milda vent’,
laŭr’ alte staras, mirto en silent’,
ĉu konas vi?
Al ĝi, al ĝi,
kun vi, amat’, min tiras nostalgi’.
La grandan domon kun tegment’ kolona,
kun brila halo, luksa pomp’ salona,
dum marmorbildoj staras, gapas min:
kia ofend’ vin trafis, povrulin’?
Ĉu konas vi?
Al ĝi, al ĝi,
kun vi, patron’, min tiras nostalgi’.
Nubvojan monton, kie en nebulo
la vojon serĉas la grimpanta mulo,
la grotojn loĝas praa drako-gent’,
tra l’ rok’ falinta muĝas la torent’,
ĉu konas vi?
Al ĝi, al ĝi,
ho patro, vojon montras nostalgi’.
Johann Wolfgang von Goethe, trad. Kálmán Kalocsay
(“Eterna bukedo”; “Tutmonda sonoro”, p. 375)
°°°°°
MIGNON
Ĉu konas vi la landon kun la flor’
de citronujoj kaj oranĝa or’?
Bluegas la ĉiel’ kun milda vent’,
la mirt’, la laŭro staras en silent’.
Ĉu vi ĝin konas? Ho, al ĝi,
al tiu suna land’ sopiras mi.
Ĉu konas vi la domon sen kompar’?
Kolonoj brilas, brilas la ĉambrar’.
Marmoraj dioj alrigardas nin
kun la demand’: Kio ĉagrenas vin?
Ĉu vi ĝin konas? Ho, al ĝi,
al tiu lando venu vi kun mi.
Ĉu konas vi la monton? Kun fier’
tra nuboj lumas ĝi el neĝa sfer’.
Dum ensonĝiga muĝo de l’ torent’
fabeloj vivas en ravita sent’.
Ĉu vi ĝin konas? Ho, kun vi,
al tiu lando sopiregas mi.
Johann Wolfgang von Goethe, trad. Karl Vanselow
(“Esperanto de UEA” 1935-7, p. 107)
°°°°°
MIGNON
www.terakoro.tierradelpan.com/trapoemoj2.php?iteminicio=16
Ĉu vi konas landon kie citronoj floras,
en profund’ de verdaj branĉoj l’oranĝoj oras,
milda vento el la blua ĉielo venas,
mirto silentas kaj laŭro sin alte tenas?
Ĉu konas vi?
Tien, vere
volus mi iri kun l’ amat’ tute sincere!
Ĉu la domon? Surkolone bazas tegmento.
Brilas salon’, brilas ĉambro ĉiu momento
kaj marmorbildoj staras kaj min rigarddiras:
Kion al vi, milda infan’, oni okazigas?
Ĉu konas vi?
Tien,vere
volus mi iri kun protektant’ tutsincere!
Ĉu vi konas la monton kaj la nuban padon?
La mulo serĉas nebule ĝian iradon.
Kaverne loĝas de l’ drak’ olda nestidaro.
Abismas krutaĵ’ superŝute de flusmaro.
Ĉu konas vi?
Tien, vere
jen la voj’. Oh, patro, lasu nin veni celen.
Johann Wolfgang von Goethe, trad. Luis Pelayo
