L’11 settembre è quasi obbligatorio ricordare l’attentato dell’11 settembre 2001 alle “Twin Towers” (Torri Gemelle) nel World Trade Center (Centro del CommercioMondiale) di New York
it.wikipedia.org/wiki/World_Trade_Center
Lo faccio, ma da un punto di vista (quello cristiano) diverso da quello corrente (suppongo che anche chi non è d’accordo possa venirne a conoscenza con qualche interesse).
Trascrivo (con traduzione in italiano) un articolo di Padre Battista Cadei,apparso sulla rivista cattolica in Esperanto “Espero katolika” 2006-5/12, p. 86-87, ed allego un’immagine dell’attentato.
Di Sant’Agostino e “De civitate Dei” (La Città di Dio)
it.wikipedia.org/wiki/La_citt%C3%A0_di_Dio
ho già parlato il 28 agosto 2018
www.bitoteko.it/esperanto-vivo/2018/08/28/santagostino/
GRANDAJ KATASTROFOJ KAJ APOKALIPSO – KRISTANA VIDPUNKTO
La Ĝemelaj turoj disfalantaj en granda polvo-nubego, kiujn vidis per televido miliardoj da virinoj kaj viroj en la tuta mondo, restas ĉiam en la homara memoro. La vortoj eltrovitaj por tion priskribi, estis ekstremaj: “La realo superis la fikcion” – “Usono trafita je l’ koro” – “Nenio plu estos kiel antaŭe” – “Malfermiĝas nova historia ĉapitro” – “Apokalipso en Novjorko”.
La mito, ke Usono estas nevenkebla, disfalis. Similan angoron travivis la Romianoj en la jaro 410-a, kiam Romo, ĉefurbo de grandega imperio, estis invadita kaj prirabita de la barbaroj. Oni pensis ke la mondo-fino okazos baldaŭ, kaj la pagana minoritato levis la kapon kaj deklaris ke tiu invado kaj rabado estas puno de la paganaj dioj, koleraj pro tio ke Romo fariĝis plej grandparte kristana. Tiam sankta Aŭgusteno, unu el la patroj de la eklezio, verkis traktaĵon titole “La civito de Dio” por klarigi ke, malgraŭ la ŝajna supervenko de la malbono, tamen Dio mem estas la gvidanto kaj Sinjoro de la homara historio.
Ankaŭ en 2004, post la cunamo el la hinda oceano, multe da homoj demandis sin, ĉu la katastrofa evento, ne aŭguras la mondo-finon. Fakte, diversaj gazetoj denove uzis ĉi-koncerne bibliajn titolojn kiel ekzemple: “Infero” – “Fino de la mondo”. Ĉu temas nur pri emfazaj esprimmanieroj? Aŭ ĉu oni ilin komprenas laŭvorte? Foje, jes. Fakte ne mankas unuopuloj kaj religiaj grupoj, kiuj deklaras tion Dia puno, aŭ aŭguro de la mondo-fino, aŭ faro de la diablo. Koncerne la atencon al la Usonaj Ĝemelaj turoj, estas konate ke Bin Laden, la supozata teroristo kiu tiujn atencojn organizis, certe dankis Alahon, ke li punis Amerikon.
La emo taksi la grandajn katastrofojn antaŭsignoj de la fino de la mondo, estas antikva, kaj nomiĝas jarmilismo, ĉar ĝi interpretas laŭvorte la jarmilon pri kiu parolas la biblia Apokalipso, 20,1-10, kie ni legas ke Jesuo regos surtere mil jarojn.
Nuntempe la jarmilismo aktualas ĉe diversaj religiaj grupoj, kiel la adventistoj, Jehovaj Atestantoj, la mormonoj kaj pluraj novaj religioj. Sed ĝin kredas eĉ grupoj katolikaj aŭ preskaŭ katolikaj, kiuj fidas je supozaj vizioj, revelacioj, spontanaj skriboj, spiritismaj kontaktoj.
La katolika Eklezio siaflanke ne aprobas tian jarmilismon. Fakte tiu laŭvorta kompreno de Apokalipso ne trafas la veran sencon de tiu teksto. Apokalipso estas libro espero-dona. Verkite okaze de tute kruela persekutado kiu ŝajnis neniigi la Eklezion kaj la tutan kristanaron, Apokalipso certigas ke malgraŭ ĉio, la fina venko apartenas al Jesuo Kristo.
Sed fakte la jarmilismajn ideojn kredas multe da homoj. Ni demandas la kialon de tia jarmilisma kredo. Laŭ ni tio estas reago kontraŭ timo kaj teruro. Fronte al la malbonoj kiuj plagas la mondon, oni deziras ke estiĝu finfine Justeco, kun venĝo kaj puno de la malvirtuloj kaj perfortuloj, kaj premiado de la bonvirtaj homoj. Nuntempe multe da certecoj ŝanceliĝas. Foje ŝajnas ke principoj kiel demokratio, respekto al la homvivo, civilizacio, estas sensencaj vortoj. Unuflanke homoj estas tiel orgojlaj kaj memfidaj, ke ili taksas sian rajton malakcepti la leĝon de Dio. Aktualas tio, kion ni trovas en la biblia rakonto pri la Babela turo, simbolo de la pretendo atingi prosperon kaj potencon sen Dio; sed la sekvaĵo estis ĝenerala konfuzo, kiu fariĝis proverba.
Kiusence la biblia libro titolita Apokalipso estas espero-dona verko? Jen la ĝenerala senco de tiu libro: la kristanara komunumo, nome la Eklezio, suferas gravan persekutadon fare de la bestego, tio estas la roma imperio, kiu aktivas instigate de la infera drako, tio estas satano. Sed la sanktuloj, nome la kristanaro, ne perdu sian fidon je Dio, ĉar Babilono, nome la pagana imperio, certe falos kaj la kristanaj triumfos kaj regos.
Kaj kio pri la jarmilo menciita en Apokalipso? Ĉar la psalmo diras ke antaŭ Dio “mil jaroj estas kiel unu tago” (oni ne tamen komprenu ĝin laŭ matematika proporcio) la Apokalipsa jarmilo signifas la longan sed ne senfinan tempon de la historio ek de la resurekto de Jesuo Kristo ĝis la tempo (kiun neniu konas) de lia fina reveno. Temas pri la tempo kiun Apokalipso nomas de la “pacienco de la sanktuloj”. Al tiu tempo apartenas nia vivo: dum ĝi la kristanoj klopodu humile, konstante kaj espere sekvi Jesuon, la venkanton de la malbono kaj de la morto.
P. Battista Cadei (“Espero katolika” 2006-5/12, p. 86-87)
°°°°°
(traduzione):
GRANDI CATASTROFI E APOCALISSE – UN PUNTO DI VISTA CRISTIANO
Le Torri Gemelle che crollano in una enorme nuvola di polvere, vista per televisione da miliardi di uomini e donne in tutto il mondo, rimangono per sempre nella memoria dell’umanità. Le parole trovate per descrivere quel fatto sono estreme: “La realtà ha superato la fantasia”; “Gli Stati Uniti colpiti al cuore” – “Niente sarà più come prima” – “Si apre un nuovo capitolo di storia” – “Apocalisse a New York”.
Il mito che gli Stati Uniti siano invincibili è caduto. Un’angoscia simile fu vissuta dai Romani nel 410, quando Roma, capitale di un grandissimo impero, fu invasa e saccheggiata dai barbari. Si pensò che la fine del mondo sarebbe accaduta presto, e la minoranza pagana rialzò la testa e dichiarò che quella invasione e quel saccheggio erano la punizione degli dei pagati, irati perché Roma era diventata in massima parte cristiana. Allora Sant’Agostino, uno dei padri della Chiesa, scrisse un trattato intitolato “La Città di Dio” per chiarire che, malgrado l’apparente trionfo del male, tuttavia Dio in persona è la guida e il Signore della storia umana.
Anche nel 2004, dopo lo tsunami nell’oceano Indiano, molte persone si domandarono se il catastrofico evento non presagisse la fine mondo. Difatti, diversi giornali usarono nuovamente in proposito titoli biblici, ad esempio: “Inferno” – “Finedel mondo”. Si tratta soltanto di modi enfatici di esprimersi? Oppure vengono intesi alla lettera? Talvolta, sì. Infatti non mancano individui e gruppi religiosi che dichiarano questo una punizione di Dio, o presagio della fine del mondo, oppure opera del diavolo. Riguardo l’attentato alle Torri Gemelle USA, è noto che Bin Laden, il supposto terrorista che avrebbe organizzato quegli attentati, certamente ha ringraziato Allah per aver punito l’America.
La tendenza a ritenere le grandi catastrofi presagi della fine del mondo è antica, e si chiama millenarismo, perché interpreta alla lettera il millennio di cui parla la biblica Apocalisse, 20,1-10, dove si legge che Gesù regnerà sulla terra mille anni.
Oggi il millenarismo è attuale presso vari gruppi religiosi, come gli avventisti, i Testimoni di Geova, i mormoni e diverse nuove religioni. Ma vi credono perfino gruppi cattolici o para-cattolici, che prestano fede a supposte visioni, rivelazioni, scritti spontanei, contatti spiritistici.
La Chiesa cattolica, dal canto suo, non approva questo millenarismo. Difatti quella comprensione letterale dell’Apocalisse non coglie il vero senso di quel testo. L’Apocalisse è un libro che dà speranza. Scritto in occasione di una crudelissima persecuzione che sembrava annientare la Chiesa e tutta la cristianità, l’Apocalisse assicura che, malgrado tutto, la vittoria finale spetta a Cristo.
Ma in effetti molte persone credono le idee millenaristiche. Ci domandiamo il perché di questa credenza millenaristica. A nostro parere, è la reazione alla paura e al terrore. Di fronte ai mali che affliggono il mondo, si desidera che si stabilisca finalmente la Giustizia, con la vendetta e la punizione dei malvagi e dei prepotenti, e la premiazione dei virtuosi. Attualmente molte certezze vacillano. A volte sembra che principii come democrazia, rispetto della vita umana, civiltà, siano parole senza senso. Da un lato gli uomini sono così superbi e presuntuosi che ritengono loro diritto rifiutare la legge di Dio. È di attualità quello che troviamo nel racconto biblico della Torre di Babele, simbolo della pretesa di ottenere prosperità e potenza senza Dio; ma la conseguenza fu una confusione generale, passata in proverbio.
In che senso il libro intitolato Apocalisse è un’opera che dà speranza? Ecco il senso generale di quel libro: la comunità cristiana, cioè la Chiesa, soffre una grave persecuzione ad opera della Bestia, cioè l’impero romano, che agisce su istigazione del drago infernale, cioè satana. Ma i santi, cioè i cristiani, non perdano la fiducia in Dio, perché Babilonia, cioè l’impero pagano, senz’altro cadrà e i cristiani trionferanno e domineranno.
E che dire del millennio menzionato nell’Apocalisse? Poiché il Salmo dice che di fronte a Dio “mille anni sono come un giorno” (da non prendere però come una proporzione matematica), il millennio dell’Apocalisse significa il lungo ma non infinito tempo della storia dalla Risurrezione di Gesù Cristo al tempo (che nessuno conosce) del suo ritorno finale. Si tratta del tempo che l’Apocalisse chiama della “Pazienza dei santi”. A quel tempo appartiene la nostra vita: durante essa, i cristiani cerchino con umiltà, costanza e speranza di seguire Gesù, il vincitore del male e della morte.
P. Battista Cadei (“Espero katolika” 2006-5/12, p. 86-87), trad. Antonio De Salvo
