Il 27 agosto ricorre la morte (nel 1576) del pittore veneto (nato a Pieve di Cadore, quindi veneto ma non veneziano) Tiziano Vecellio.
La sua data di nascita non è sicura, oscilla tra il 1480 ed il 1490; sicuramente la sua vita fu lunghissima, eccezionale per quei tempi, e quello che più meraviglia è che opere importanti furono realizzate quando l’artista aveva abbondantemente oltrepassato gli 80 anni.
Per la biografia, rinvio alle pagine di Wikipedia:
it.wikipedia.org/wiki/Tiziano
eo.wikipedia.org/wiki/Ticiano
Trascrivo un articolo di Radio Roma-Esperanto del 14 marzo 1976, ed allego:
- l’immagine del francobollo emesso dalle Poste Italiane nel 1976, in occasione del quarto centenario della morte dell’artista;
– l’immagine di un francobollo ungherese del 1976;
- due pagine (106 e 107) di “Espero katolika” 1997-5/6 (maggio-giugno 1976), in cui un articolo sul passo evangelico che invita a “rendere a Cesare quel che è di Cesare” (e, di conseguenza, a pagare le tasse) è illustrato con il dipinto dei Tiziano “Cristo della moneta” (conservato nella Pinacoteca di Dresda, Germania).
RADIO ROMA – ESPERANTO
14.3.1976
NOVAĴOJ EL ITALUJO
GRANDA ARTISTO KUN FRUKTODONA MALJUNAĜO
Teksto de Velia Corsini, traduko de Antonio De Salvo
Oni celebras ĉijare la 400-an datrevenon de la morto de pentristo Tiziano Vecellio; oni memorigas lian morton, dum estas necerta la dato de lia naskiĝo. Ne estas dube, ke li estis preskaŭ 90-jara maljunulo kiam li komencis pentri bildon, kiun li intencis destini al sia tombo; ŝajnas, tamen, ke ofte Tiziano kutimis plialtigi sian aĝon, oni ne scias ĉu pro frivoleco aŭ por pli facile akiri kompatemon flanke de ŝuldantoj: ekzemple, la 1-an de majo 1571-a li skribis al la hispana reĝo Filipo la 2-a, ke li sentas la pezon de siaj 95 jaroj, dum ŝajnas, ke tiam li estis apenaŭ (!!) 83-jara. Probable, se pesto ne estus forpreninta lin, li estus vere atinginta la 100-jaran celon, okaze de kiu li planis veturi al Bolonjo kaj Florenco pro du malsimilaj kialoj: al Bolonjo por danki la urbon, kie la imperiestro Karolo la 5-a estis honorinta lin, nomante lin grafo kaj kavaliro, kaj al Florenco por venĝi la insulton, kiun la grandaduko estis farinta al li rifuzante liajn servojn.
Unu el la plej karakterizaj, eĉ esceptaj trajtoj de la genio de Tiziano estas lia fruktodona kaj eksterordinara maljunaĝo, plena je altvaloraj verkoj, kiuj ofte antaŭiris epokojn kaj artajn stilojn. La produktemo de Tiziano estas afero, kiu eĉ eliras el la strikte arta kampo por eniri tiun de scienco. Ĝis antaŭ kelka tempo, oni opiniis, ke maljuniĝo kreas laŭgradan malpliiĝon de la fizikaj, intelektaj kaj spiritaj fortoj de l’ homo: sed nun oni konstatis, ke liaj produktokapabloj ne estas nepre destinitaj al fatala dekadenco, kaj tion pruvas ĝuste la ekzemplo de Tiziano.
Pri la pentristo oni amplekse parolos, ĉijare, en Eŭropo, en Ameriko kaj eĉ en Japanujo, sed pli ol alie oni memorigos lin, memkompreneble, en la monta vilaĝo de Venetio, kie li naskiĝis, kaj en Venecio, kie li mortis. La Venecia Komunumo decidis favori tiujn celebradojn, kiuj kapablas naski stud-iniciatojn. La plej elstaraj aranĝoj estos senprecedenca ekspozicio de desegnaĵoj de Tiziano, ĉe Fondaĵo Cini, kaj studokurso pri Tiziano ĉe la Venecia Universitato: por ĉi tiuj lekcioj la eksterlandaj prelegantoj eĉ ne postulis repagon de la elspezoj, kontentiĝante pri la ebleco pasigi libertempan periodon en Venecio, samtempe havante je dispono la riĉajn trezorojn de la urbaj arĥivoj.
