Il 28 luglio ricorre la nascita (nel 1941) del direttore d’orchestra napoletano Riccardo Muti
it.wikipedia.org/wiki/Riccardo_Muti
uno dei più bravi e famosi, con un repertorio eccezionale presentato nei più importanti teatri del mondo.
Di lui ha parlato molto spesso Radio Roma in Esperanto; tra i tanti testi, trascrivo quello del 24 agosto 1980, che presenta anche un originale fenomeno musicale, la Stagione operistica che si svolge ogni anno all’Arena di Verona, un antico anfiteatro romano capace di 35.000 spettatori, con un’acustica perfetta.
Allego:
– una cartolina del 1972, con il programma di quell’anno all’Arena di Verona;
– l’immagine dell’Arena di Verona, dalla copertina de “L’Esperanto” 1992-2 (in connessione con il Congresso europeo di Esperanto, che nel 1992 si svolse appunto a Verona).
RADIO ROMA – ESPERANTO, 24.8.1980
MUZIKO EN VERONO
Teksto de Rodolfo Brancoli, traduko de Antonio De Salvo
Neforgesebla interpreto de la “Rekviema Meso” (Messa da Requiem) de Giuseppe Verdi, sub la direktado de Riccardo Muti, konsistigis, komence de aŭgusto, la ĉefan prezentaĵon de la 58-a Opersezono de la Areno de Verono (Nordorienta Italio). Tiu Areno, kiel konate, estas unu el la ĉefaj someraj celoj de la amantoj de opermuziko, ne nur italaj sed tutmondaj. La prestiĝo de ĉi tiu teatro konstante kreskis tra la jaroj: la merito ŝuldiĝas al saĝa organizado, al lerta orkestro (kvankam ĝi konsistas el muzikistoj venantaj el tuta Eŭropo, ĝi ludas plenagorde), kaj al famaj direktantoj. Sed ankaŭ ludas gravan rolon, en la sukceso de la Areno de Verono, la nevenkebla arkitektura kadro, en kiu la spektakloj disvolviĝas. Oni komprenas, do, kial la verona aranĝo estas firma punkto en la eŭropa operteatro. Ne temas nur pri nombro-fenomeno (kvankam la 500 mil spektantoj de ĉi tiu jaro, kun totala enspezo de pli ol 3 miliardoj da liroj, estas sendube unikaĵo en la panoramo de la similaj eŭropaj aranĝoj); sed gravas, precipe, ke la veronaj prezentoj estas popola kultura fenomeno. Ĉiuvespere, la hom-amaso estas spektaklo jam en si mem, kaj ĝi igas, tiel, la aranĝojn vere unikaj.
La ĉefaj etapoj de la ĉijara programo estis “La Gajulino” (La Gioconda) de Amilcare Ponchielli, “Karmena” (Carmen) de Georges Bizet, “Aida” kaj la “Rekviema Meso” (Messa da Requiem) de Verdi. Krome, ekster la Areno sed en la kadro de la samaj aranĝoj, densa kalendaro de koncertoj kaj baledoj. Gekantistoj kiaj Luciano Pavarotti kaj Montserrat Caballé, gedancistoj kiaj Carla Fracci kaj Paolo Bortoluzzi, direktantoj kiaj Riccardo Muti, Anton Guadagno kaj Michel Plasson, estis, ĉijare, la ĉefaj “steluloj” de la verona sezono, kiu finiĝos la 30-an de aŭgusto; ili estis la idoloj de la preskaŭ 35 mil homoj, kiuj en ĉiu vespero plenigas la veronan Arenon, ĉi tiun nekompareblan subĉielan teatron, konstruitan de la romianoj por tute aliaj celoj ol por operaj prezentoj, kaj tamen perfektan el la akustika vidpunkto.
