La 31-a de oktobro estas la datreveno de la morto (en 1967) de la liguria poeto kaj verkisto Camillo Sbarbaro (1888-1967) it.wikipedia.org/wiki/Camillo_Sbarbaro
(ne estas pri li Vikipedia paĝo en Esperanto).
Jam plurfoje mi parolis pri li, laste la 31-an de oktobro 2019.
www.bitoteko.it/esperanto-vivo/eo/2019/10/31/camillo-sbarbaro-2/
Mi transskribas, en la itala kaj en ĝia traduko al Esperanto, lian poeziaĵon “Talor mentre cammino solo al sole” (Kelkfoje dum mi marŝas sub la suno).
Mi aldonas:
– portreton de Camillo Sbarbaro;
– la kovrilon de la volumo “Enlumas min senlimo”, en kiu estas la versio en Esperanto de la poeziaĵo.
TALOR MENTRE CAMMINO SOLO AL SOLE
Talor mentre cammino solo al sole
e guardo coi miei occhi chiari il mondo
ove tutto m’appar come fraterno,
l’aria la luce il fil d’erba l’insetto,
un improvviso gelo il cor mi coglie.
Un cieco mi par d’essere, seduto
sopra la sponda d’un immenso fiume.
Scorrono sotto l’acque vorticose,
ma non le vede lui: il poco sole
ei prende beato. E se gli giunge
talora mormorio d’acque, lo crede
ronzio d’orecchi illusi.
Perché a me par, vivendo questa mia
povera vita, un’altra rasentarne
come nel sonno, e che quel sonno sia
la mia vita presente.
Come uno smarrimento allor mi coglie,
uno sgomento pueril. Mi seggo
tutto solo sul ciglio della strada,
guardo il misero mio angusto mondo
e carezzo con man che trema l’erba.
Camillo Sbarbaro
°°°°°
KELKFOJE DUM MI MARŜAS SUB LA SUNO
Kelkfoje dum mi marŝas sub la suno
kaj per okuloj helaj vidas mondon
kies tutaĵo ŝajnas al mi frata,
aero, lumo, herba tig’, insekto,
subita frosto mian koron trafas.
Mi ŝajnas al mi mem blindul’ sidanta,
ĉe la barilo de river’ grandega.
Malsupre fluas la kirlantaj akvoj
sed ilin li ne vidas; etan sunon
feliĉa kaptas li, kaj se lin tuŝas
la murmur’ akva foje, ĝin li kredas
orelzumado trompa.
Ĉar al mi ŝajnas, dum ĉi povran vivon
mi vivas, ektuŝeti la alian
kvazaŭ en dorm’, kaj esti tiu dormo
nuntempa vivo mia.
Min prenas tiam preskaŭ malespero,
timemo tute knaba. Mi sidiĝas
kaj sola restas sur la randostrato
malgrandan mondon mian rigardante,
kaj mi karesas manotreme herbon.
Camillo Sbarbaro, trad. Gaudenzio Pisoni
(el “Literatura foiro” 55/1979)
(el “Enlumas min senlimo”,
LF-Koop, La-Chaux-de-Fonds 1990, p. 81)
