La 21-an de septembro, en la norda duonsfero, komencigas aŭtuno.
Mi transskribas la poeziaĵon “To Autumn” de John Keats (1795-1821),
en la angla originalo, kaj en ĝiaj tradukoj al la itala (All’autunno) kaj al Esperanto (La Aŭtuno).
Mi aldonas germanan poŝtmarkon de 2006 pri la aŭtuna sezono.
TO AUTUMN
Season of mists and mellow fruitfulness
Close bosom-friend of the maturing sun
Conspiring with him how to load and bless
With fruit the vines that round the thatch-eves run;
To bend with apples the moss’d cottage-trees,
And fill all fruit with ripeness to the core;
To swell the gourd, and plump the hazel shells
With a sweet kernel; to set budding more,
And still more, later flowers for the bees,
Until they think warm days will never cease,
For Summer has o’er-brimm’d their clammy cells.
Who hath not seen thee oft amid thy store?
Sometimes whoever seeks abroad may find
Thee sitting careless on a granary floor,
Thy hair soft-lifted by the winnowing wind;
Or on a half-reap’d furrow sound asleep,
Drows’d with the fume of poppies, while thy hook
Spares the next swath and all its twined flowers:
And sometimes like a gleaner thou dost keep
Steady thy laden head across a brook;
Or by a cider-press, with patient look,
Thou watchest the last oozings hours by hours.
Where are the songs of Spring? Ay, where are they?
Think not of them, thou hast thy music too,–
While barred clouds bloom the soft-dying day,
And touch the stubble-plains with rosy hue;
Then in a wailful choir the small gnats mourn
Among the river sallows, borne aloft
Or sinking as the light wind lives or dies;
And full-grown lambs loud bleat from hilly bourn;
Hedge-crickets sing; and now with treble soft
The red-breast whistles from a garden-croft;
And gathering swallows twitter in the skies.
Joh Keats
°°°°°
ALL’AUTUNNO
Stagione di nebbie e morbida abbondanza,
tu, intima amica del sole al suo culmine,
che con lui cospiri per far grevi e benedette d’uva
le viti appese alle gronde di paglia dei tetti,
tu che fai piegare sotto le mele gli alberi muscosi del casolare,
e colmi di maturità fino al torsolo ogni frutto;
tu che gonfi la zucca e arrotondi con un dolce seme
i gusci di nocciola e ancora fai sbocciare
fiori tardivi per le api, illudendole
che i giorni del caldo non finiranno mai
perché l’estate ha colmato le loro celle viscose:
chi non ti hai mai vista, immersa nella tua ricchezza?
Può trovarti, a volte, chi ti cerca,
seduta senza pensieri sull’aia
coi capelli sollevati dal vaglio del vento,
o sprofondata nel sonno in un solco solo in parte mietuto,
intontita dalle esalazioni dei papaveri, mentre il tuo falcetto
risparmia il fascio vicino coi suoi fiori intrecciati.
A volte, come una spigolatrice, tieni ferma
la testa sotto un pesante fardello attraversando un torrente,
o, vicina a un torchio da sidro, con uno sguardo paziente,
sorvegli per ore lo stillicidio delle ultime gocce.
E i canti di primavera? Dove sono?
Non pensarci, tu, che una musica ce l’hai.
Nubi striate fioriscono il giorno che dolcemente muore,
e toccano con rosea tinta le pianure di stoppia:
allora i moscerini in coro lamentoso, in alto sollevati
dal vento lieve, o giù lasciati cadere,
piangono tra i salici del fiume,
e agnelli già adulti belano forte del baluardo dei colli,
le cavallette cantano, e con dolci acuti
il pettirosso zufola dal chiuso del suo giardino:
si raccolgono le rondini, trillando nei cieli.
John Keats
°°°°°
LA AŬTUNO
Temp’ de nebuloj kaj de matura frukto-pleno,
intima amik’ de l’ suno kreskiga! Vi, kompanoj,
konspiras, kiel ŝarĝi per riĉa frukto-beno
la vitojn ĉirkaù l’ rando de la tegment’ el kanoj,
kurbigi per pom-pezo la muskajn arbojn famajn,
plenigi ĝis plejmezo la fruktojn per maturo,
ŝveligi la kukurbojn, remburi avelŝelojn
per dolĉa kerno, kaj pli, kaj ĉiam pli tra l’ ruro
kreskigi tardajn florojn por la abeloj svarmaj,
ĝis ili kredas: jam plu ne ĉesos tagoj varmaj,
ĉar ĝis trans rando ŝtopis Somer’ iliajn ĉelojn.
Kiu ne vidis ofte vin inter riĉo pleja?
Kiu ajn foje serĉas ekstere, vin retrovas
sidanta senzorgeme sur sojlo gren-teneja;
mildleve viajn harojn la kribra vento blovas.
Aŭ vi en sulk’, tranĉita de vi, en dormon svenas
pro la odor’ papava, kaj lasas en trankvilo
la sekvan serpo-tranĉon da herb’ kun ties floroj,
aŭ, kiel rikoltisto, vi firme rekta tenas
vian ŝarĝitan kapon dum riveret-trairo,
aŭ paciencrigarde ĉe la pomvin-premilo
pri ties lastaj gutoj vi gvatas hor’ post horoj.
Kie jam estas kantoj de la Printempo, kie?
Ne zorgu ilin, ankaŭ vi havas ja muzikojn,
dum palas tago softa sub nuboj agonie
kaj roznuance pentras la stoplojn de tritikoj,
jen, triste ĥore zuma de etaj kuloj veas
inter river-salikoj, en sink’ aŭ supren-treno,
laŭ mort’ aŭ reviviĝo de la facila vento,
kaj de l’ montetoj laŭte la grasaj ŝafoj beas;
la griloj kantas, kaj kun soprana kantileno
kaj rubekolo fajfas en bienet-ĝardeno,
kaj en ĉieloj ĉirpas hirundoj po taĉmento.
John Keats, trad. Kálmán Kalocsay
(“Tutmonda sonoro”, 1981, p. 413)
