Trascrivo, con traduzione in italiano, parte di un articolo mandato in onda il 16 gennaio 1982 dalla Radiotelevisione Italiana-RAI (Radio Roma), nel quadro delle trasmissioni per l’estero in Esperanto, ed allego una foto di gondole veneziane (sullo sfondo, l’Isola di San Giorgio).
RADIO ROMA – ESPERANTO, 16.1.1982
(Segue traduzione in italiano)
Ĉiuj scias, ke en Venecio ne estas aŭtomobiloj, sed tipaj boatoj, nomataj gondoloj, kiuj iĝis la simbolo (turisma kaj romantika) de la urbo. Krom ĉi tiu aspekto, iom konsumisma, la veneciaj boatoj havas malnovegan historion, kiu ligiĝas kun tiu de la urbo kaj klarigas la karakteron de ĝiaj loĝantoj, de ĉiam vivantaj surtere kaj surmare.
Ĝuste pro tio, la veneciaj gondoloj havas platan fundon, tiel ke ili povu senĝene transiri de la akvo al la tero kaj inverse. Pro tio, venecianoj remas starante, kvazaŭ piedire, kaj pro tio en multajn veneciajn domojn oni povas eniri ankaŭ sur boato, utiligante tiucelan ejon teretaĝe, kien la mara akvo libere eniras.
°°°
(traduzione)
Tutti sanno che a Venezia non ci sono automobili, ma tipiche imbarcazioni, chiamate gondole, che sono diventate il simbolo (turistico e romantico) della città. A parte questo aspetto, un po’ consumistico, le imbarcazioni veneziane hanno una storia antichissima, che si lega a quella della città e spiega il carattere dei suoi abitanti, che da sempre vivono sulla terra e sul mare.
Proprio per questo, le gondole veneziane hanno il fondo piatto, in modo che possano passare senza problemi dall’acqua alla terra e viceversa. Per questo, i veneziani remano stando in piedi, e per questo in molte case veneziane si può entrare anche in barca, utilizzando un apposito vano a piano terra, dove l’acqua del mare entra liberamente.
