È famoso in tutto il mondo (perché presente nelle cartoline con il panorama di Napoli) il “pino di Posillipo”.
A dire il vero, un tempo i pini erano due, come si può vedere nelle antiche immagini; ma il più grande fu abbattuto nel 1971, e nel 1978 fu necessario abbattere anche il più piccolo, perché pericoloso.
L’albero aveva quasi 200 anni, ed avrebbe potuto viverne ancora almeno 50, se le sue radici non fossero state tagliate per fare spazio alle fondamenta di nuovi edifici. Malgrado tutto, l’albero continuò per qualche tempo a sembrare ricco di foglie; ma si trattava di foglie appassite, perché le radici tagliate non riuscivano più a dare nutrimento. Alla fine, ci si rese conto che un forte vento avrebbe potuto far cadere l’albero sulla strada, e si provvide con urgenza all’abbattimento.
I floricoltori di Pescia (Pistoia, Toscana) ne regalarono uno nuovo, alto e giovane, sicché il panorama di Napoli (uno dei più fotografati del mondo) è rimasto uguale, ma ci si è dimenticati dei due vecchi pini, uccisi dall’uomo.
Dell’argomento parlò il 29 ottobre 1978 la Radiotelevisione Italiana-RAI (Radio Roma), nell’ambito delle trasmissioni per l’estero in Esperanto; per documentazione, trascrivo l’articolo.
Immagine: Napoli con i due pini.
RADIO ROMA – ESPERANTO, 29.10.1978
KAJ NAPOLO ESTOS ANKORAŬ KIEL IAM
Teksto de Velia Corsini, traduko de Antonio De Salvo
La ĵurnaloj raportis, antaŭ kelkaj semajnoj, ke la pinarbo de Posillipo (Napolo), “pli malgranda frato” de tiu de la bildkartoj, famkonata en la tuta mondo, estis faligita. Oni timis, ja, pri subita falo de la arbo, ĉar la zono estas trafata de fortaj ventoj. Iu neordinara blovo estus povinta faligi la arbon sur la straton, kun grava danĝero por la publika sekureco. Jen kial la decido ĝin forigi estis alprenita sen prokrastoj, sen konsidero por tiu bildo, kiu de ĉiam altiras la atenton de la turistoj al la monteto sude de la sanktejo de S.Antono.
Antaŭ ol oni detranĉis la trunkon, iu monaĥo, kun ritaj vestoj kaj sanktakvujo, alproksimiĝis al la jarcenta arbo kaj ĝin benis plurfoje, meze de la kortuŝo de la ĉeestantoj, precipe de la maljunuloj.
La pinarbo havis preskaŭ 2 jarcentojn. Ĝi ne mortis pro natura morto: ŝajnas, ke ĝi estus povinta pluvivi almenaŭ aliajn 50 jarojn. Kontraŭe, la homoj murdis ĝin. Pli precize, tiuj, kiuj fortranĉis la radikojn por gastigi la fundamentojn de la konstruaĵoj, kaj kiuj igis Napolon kunmetaĵo de betono kaj brikoj. La arbo, eĉ senigite je la jarcentaj radikoj, daŭrigis vivi, dum ĝia ĝemela frato (murdita en 1971.a) ne rezistis. Ankaŭ la restinta arbo, tamen, fine estis venenigita de la kloakaj malpuraĵoj.
La malsano de la arbo estis malkovrita antaŭ nelonge; sed la arbo ankoraŭ aspektis foliplena, kvankam temis pli velkintaj folioj; la radikoj, fortranĉitaj, ne plu trovis sufiĉan nutraĵon por la pluvivo de la arbo.
Kune kun Vezuvo, la arbo estis la emblemo de Napolo. La fumanta Vezuvo en la fono, la arbo antaŭe. Usonanoj kaj japanoj, britoj kaj rusoj, hindoj kaj germanoj, tiel konis la mitan Napolon: por ili, la urbo etendiĝas meze inter la fumanta Vezuvo kaj la verda ombro de la arbo.
Ŝablona bildo, inda je bildkarto, konsentite; sed ĝi naskis kortuŝon. Kaj la turistoj, vidinte Napolon en bildkarto, alvenadis, ĝin tute vizitadis, kaj ne neglektis iri tien, sur la monteton de Posillipo, por vidi kaj fotografi ĉiuj la saman panoramon.
Nu, la komunaĵo de Pescia (Toskanio), fine de la 14.a “Bienalo de l’ floro”, donacis al Napolo belegan, altan kaj junan pinarbon, kiu certe iĝos unu el la arboj plej fotografataj en la mondo. Tiel, la panoramo al la napola golfo restos senŝanĝa, kaj baldaŭ oni forgesos pri la antaŭa arbo, tiu murdita.
