Il 3 aprile è l’anniversario della tragica morte (nel 2004) della cantante romana Gabriella Ferri (1942-2004)
it.wikipedia.org/wiki/Gabriella_Ferri
Sebbene non siano state mai chiarite le circostanze della sua morte (fu trovata senza vita), a suo tempo si parlò di suicidio per depressione; se fosse vero, sarebbe davvero impressionante la sua interpretazione della parte finale della canzone popolare romanesca “Te possino dà tante cortellate”,
in cui canta, con voce stanca:
Me sa mill’anni che se facci notte
p’anna da solo via da questa parte
m’è venuta la smania de la morte.
Trascrivo, in romanesco e nella traduzione in Esperanto, una canzone popolare interpretata magistralmente da Gabriella Ferri: “La società dei magnaccioni”, un vero e proprio inno alla gioia della tavola e del vino (specie quello dei Castelli romani, in particolare di Frascati).
Allego il francobollo italiano del 2012, su bozzetto di Maria Carmela Perrini, per il vino “cannellino” di Frascati.
LA SOCIETÀ DEI MAGNACCIONI
Fatece largo che passamo noi,
li giovanotti de sta Roma bella,
semo ragazzi fatti cor pennello,
e le ragazze famo innamorà –
e le ragazze famo innamorà.
Ma che ce frega, ma che ce importa,
se l’oste ar vino c’ha messo l’acqua,
e noi je dimo, e noi je famo,
c’hai messo l’acqua, e nun te pagamo, ma però,
noi semo quelli, che jarisponnemo n’coro,
è mejo er vino de li Castelli
che de sta zozza società.
Ma si per caso la socera more
se famo du spaghetti amatriciana,
se famo un par de litri a mille gradi,
s’ambriacamo e n’ce pensamo più
s’ambriacamo e n’ce pensamo più.
Ce piacciono li polli, l’abbacchi e le galline,
perchè so senza spine,
nun so come er baccalà.
La società de li magnaccioni,
la società de la gioventù,
a noi ce piace de magna’ e beve,
e nun ce piace de lavora’.
Osteee!!
Portace n’artro litro, che noi se lo bevemo,
e poi ja risponnemo embe’, embe’, che c’è?
E quando er vino, embe’,
ciariva ar gozzo, embe’,
ar gargarozzo, embe’,
ce fa n’ficozzo, embe’.
Pe falla corta, per falla breve,
mio caro oste portace da beve,
da beve, da beve, zan zan.
Che ciarifrega, che ciarimporta,
se l’oste ar vino c’ha messo l’acqua,
e noi je dimo, e noi je famo,
c’hai messo l’acqua, e nun te pagamo, ma però,
noi semo quelli, che jarisponnemo n’coro,
è mejo er vino de li Castelli
che de sta zozza società.
È mejo er vino de li Castelli
che de sta zozza società parapappappa’.
°°°°°
LA SOCIET’ DE L’ MANĜEGULOJ
La società dei magnaccioni
– Trad. Giuseppe Castelli –
(kun kelkaj adaptoj de Renato Corsetti)
www.cinquantini.it/esperant/kantoj/tradicia.html#LA%20SOCIET%27%20DE%20L%27MANGXEGULOJ
Nin lasu pasi, ĉar alvenas ni,
la junularo de ĉi bela Romo:
ni estas knaboj per penik’ faritaj
kaj la knabinoj tuj ekamas nin
(kaj la knabinoj tuj ekamas nin);
kaj ni malzorgas kaj ni prifajfas,
ĉu trinkejestro akvumis vinon:
lin alparole al li ni diras:
“Vi metis akvon kaj ni ne pagas”, tamen ni,
ni estas tiuj, kiuj eĉ respondas ĥore:
“Pli bonas vino el la Kasteloj ol tiu ĉi soci’ el rub’”
Kaj se hazarde mortas bopatrino
ni umas du spagetojn amatriĉajn,
ni trinkas kelkajn litrojn je mil gradoj,
ni ebriiĝas kaj ne zorgas plu
(ni ebriiĝas kaj ne zorgas plu);
kaj remalzorgas kaj reprifajfas…
Ni ŝatas nur kokinojn, vir-kokojn kaj ŝafidojn:
ne havas ili ostojn kaj ne pikas kiel fiŝ’.
La societ’ de l’ manĝeguloj, la societ’ de la junular’:
ni ŝatas manĝi, ni ŝatas trinki kaj eĉ ne pensi pri la labor’ (estro!)
Portu alian litron, ke ni ĝin volas trinki;
kaj poste ni respondas “Kaj do? kaj do? kaj do?”.
Kaj dum la vino do
la gorĝon frotas, do
ĝi nin dorlotas do
ĝis ni bankrotas; do
por ke ni baldaŭ atingu finon,
ho kara estro, portu tuj la vinon, la vinon, la vinon, ho le!
