Oggi, ultimo giovedì di Carnevale, presento (in dialetto romanesco, e nella traduzione in Esperanto) una poesia del poeta romano Carlo Alberto Salustri (1871-1950), conosciuto con lo pseudonimo Trilussa (anagramma di Salustri).
it.wikipedia.org/wiki/Trilussa
Ho già parlato di lui il 21 dicembre 2017, nell’anniversario della sua morte.
Allego un francobollo italiano del 2015, su bozzetto di Maria Carmela Perrini, per il Carnevale di Sciacca (Sicilia).
LA MASCHERA
(da “Le Favole”, 1922)
Vent’anni fa m’ammascherai pur’io!
E ancora tengo er grugno de cartone
che servì p’annisconne quello mio.
Sta da vent’anni sopra un credenzone
quela Maschera buffa, ch’è restata
sempre co’ la medesima espressione,
sempre co’ la medesima risata.
Una vorta je chiesi: – E come fai
a conservà lo stesso bon umore
puro ne li momenti der dolore,
puro quanno me trovo fra li guai?
Felice te, che nun te cambi mai!
Felice te, che vivi senza core! –
La Maschera rispose: – E tu che piagni
che ce guadagni? Gnente! Ce guadagni
che la gente dirà: Povero diavolo,
te compatisco… me dispiace assai…
Ma in fonno, credi, nun j’importa un cavolo!
Fa’ invece come me, ch’ho sempre riso:
e se te pija la malinconia
coprete er viso co’ la faccia mia
così la gente nun se scoccerà… –
D’allora in poi nasconno li dolori
da dietro a un’allegria de cartapista
e passo per un celebre egoista
che se ne frega de l’umanità!
Trilussa
°°°°
LA MASKO
Jarojn antaŭe ankaŭ mi maskiĝis!
Kaj mi konservas la kartonvizaĝon
malantaŭ kiu ŝerce mi kaŝiĝis.
Kuŝas de multaj jaroj sur komodo
tiu komika masko, kiu restis
ĉiame kun la sama esprimteno,
ĉiame kun la sama ridmieno.
Iam mi ĝin demandis: – Kiel povas
vi konservi la saman bonhumoron
eĉ en tiuj momentoj de ĉagreno,
eĉ kiam baraktanta mi min trovas?
Feliĉa vi, rigide nesanĝema,
feliĉa vi, vivanta ja sen koro! –
Kaj la masko al mi: – Per via ploro
kion vi gajnas? Jen nenion! Nure
la gento diros: Kompatinda homo,
mi kunsentas kun vi… mi tre bedaŭras…
Sed, kredu, pri vi tute ĝi malzorgas!
Nu, agu kiel mi; mi ĉiam ridis:
kaj se vin kaptas io melankolia
saĝe vin kovru per vizaĝo mia,
tiele ne ŝokiĝos la najbar’… –
Jam de tiam mi kaŝas la dolorojn
malantaŭ la gajeco el kartono,
tial mi ŝajnas granda egoisto,
kiu neglektas tute pri l’ homar’.
Trilussa, trad. Luigi Minnaja
(Radio Roma – Esperanto, 30.12.1953)
