Il 23 dicembre è l’anniversario della morte (nel 1967) della poetessa francese Marie Rouget, nota con lo pseudonimo Marie Noël (1883-1967)
fr.wikipedia.org/wiki/Marie_No%C3%ABl
Non ebbe una vita facile: una delusione d’amore in gioventù; l’attesa di un grande amore che non venne mai (rimase nubile); la morte di un giovane fratello il giorno dopo Natale (da cui il suo pseudonimo, che in francese significa “Natale”); la lotta tra una fede misticamente profonda e la disperazione.
Il 23 dicembre 2017, in coincidenza con il 50° anniversario della sua morte, è iniziata la causa canonica per la sua proclamazione quale “Serva di Dio”.
La sua poesia “Annonciation” (Annunciazione), nella raccolta “Le rosaire des joies” (Il rosario delle gioie), è stata tradotta in Esperanto da Roger Bernard, e pubblicata in “Literatura Foiro” 1981-70, p. 10-11.
Il testo francese può essere ascoltato su:
Trascrivo la traduzione in Esperanto, ed allego il francobollo francese del 1978, su bozzetto di Marie-Noëlle Goffin, in memoria della poetessa.
ANUNCIACIO
Virgin’ Maria staras en la domo.
Ĝardeno ŝia tra la pord’ aperta
spiras. Abel’ envenas. La sezono
ankoraŭ ne farigis bele verda.
Sub sun’, pajlero en aer’ gracias.
Ĉe via sojl’, Mari’, mi sidas gasta
sur ŝtup’ varmeta… Ĉu, fratin’, vi scias.
ĉu baldaŭ elvolviĝos floro Paska?
Virgin’ Maria klinis sin ĉe l’ rando
de sia koro – ĉi fontanprofundo.
Krucinte manojn ŝi pli streĉe tenas
ĉielon ŝprucan kaj de ĝi ŝi plenas.
Maria, ho fratin’, aŭskultu, ĉu ne
tagmez’ proksimas? Ĉu ne jam la horo
kolekti ovojn, ke vi manĝu kune
kun via olda edz’, nun ĉe l’ laboro?
Ĉu akvon ĉerpi? Fajron ĉu mi flegos?
Sur mia man’ mateno dorme pendas.
Mi ne moviĝas, franjo, mi atendas,
ĝis sin el dorm’ la dolĉa tempo vekos.
Atendo… Mi ne scias… La Printempo
ankoraŭ frosta miajn ŝultrojn blokas.
Burĝonoj pezas sur pomarboj. Tempo:
ĝis por salikoj ĝi butonojn vokas.
Virgin’ Maria la okulojn fermas.
Palpebroj ŝiaj survualis koron
por ne plu vidi: ŝi nur aŭdi emas,
ĉar blov’ tremigas ŝian pregadoron.
Subite kuris tremo tra l’ ĝarden’…
Nun kio venas? Foliaro nova?
Trapaso… Elnubiĝas birdo… Jen
la gren’ en kampoj sentas sin ekmova.
Sur la tegmento vento ĵus ektuŝis
birdeton, kiun ĉielblu’ altiris.
Ekflugo… La ĉiel’ la pordon puŝis,
la pordo kantis, kaj anĝel’ enris.
Anĝel’ mallaŭte flustris en la ĉambro.
Mari’, vi sola aŭdis pri l’ avizo,
vi sola, en mallum’, kaj Paradizo.
Ricevis Dion ĉiu via membro.
Mi lin ne vidis. Sed li forirante
– mi staris ĉe la kortuŝita pordo –
En mian koron treman lasis plante
susuran grajnon de l’ portata Vorto.
Li en mi lasis, ĉe la loko tie
ja la plej fora kaj la plej profunda,
vorteton, klaran ne, sed sugestie,
por ke ĝin nasku mia sin’ fekunda.
Ho, kiel povus el mi vort’ eliri,
el mi, ho tiel multe ja senscia?
Spirito Sankta – ĝin mi servas pia –
se tion volas, devos min inspiri.
Virgin’ Maria en feliĉ’ fervoras.
Virgin’ Maria dronas je enveno
en Di-mielon. Jen kratago floras,
je mia granda ĝoj’, tra la ĝardeno.
En vi, Virgino, kuŝas eta Reĝ’,
infan’ de vi, kaj Dio, jen tri kune!
Kiu ĝin scias? Nestas en mi eĉ
birdet’ kun fajna plum’ tremanta nune.
Sekreta bird’ batanta kun frenez’,
en kav’ plej milda de mia animo,
flugilo ĝia kreskas jam sen timo…
Tagmez’!… nenio preta… ho tagmez’…
Josef revenos, panjo urĝas, kria…
La ligno kie? Fajron mi surblovas:
– Nin helpi kial la Anĝel’ ne povas? –
Jen akvo, pano… Haste nun, Maria!
Marie Noël, trad. Roger Bernard
(“Literatura Foiro” 1981-70, p. 10-11)
