Il penultimo sabato di giugno e la prima domenica di settembre (quest’anno, la prima domenica di settembre è proprio oggi 2 settembre 2018) si svolge ad Arezzo (Toscana, Italia centrale), nella “Piazza Grande”, la tradizionale “Giostra del Saracino”
it.wikipedia.org/wiki/Giostra_del_Saracino_(Arezzo)
www.ilturista.info/blog/1261-La_Giostra_del_Saracino_ad_Arezzo/
di origine medioevale; ne parla già Dante Alighieri nella “Divina Commedia” (Inferno XXII, 1-9):
Io vidi già cavalier muover campo,
e cominciar stormo a far lor mostra,
e tal volta partir per loro scampo;
corridor vidi per la terra vostra,
o Aretini, e vidi gir gualdane,
fedir torneamenti e correr giostra;
quando con trombe, e quando con campane,
con tamburi e con cenni di castella,
e con cose nostrali e con istrane.
Partecipano alla competizione i quattro quartieri della città: Porta Santo Spirito, Porta Crucifera, Porta del Foro e Porta Sant’Andrea.
La Giostra è preceduta da una esibizione degli sbandieratori al ritmo di chiarine e tamburi, da un corteo storico con oltre 300 figuranti in costume, e dal lancio di frecce verso il cielo ad opera dei balestrieri.
La Giostra vera e propria consiste in un esercizio di abilità e coraggio, assieme ad una dose di buona fortuna: il cavaliere deve colpire con la lancia lo scudo di un manichino, che rappresenta un “Saraceno” nel senso di personaggio esotico non cristiano (viene detto “Buratto” o “Re delle Indie”), facendolo girare su se stesso; madeve evitare di essere a sua volta colpito dalla sferza munita di palle di legno che il manichino reca nella mano destra, e che entra automaticamente in azione quando il manichino viene colpito.
I biglietti per assistere alla manifestazione variano da 100 euro (in tribuna principale) a 10 euro (posti in piedi).
Trascrivo (senza però farne la traduzione in italiano, data la sua lunghezza, e tenuto conto che ampie notizie si trovano già in rete) un testo di Radio Roma-Esperanto senza data, ma degli anni 1935-1938; all’epoca, la Giostra si svolgeva evidentemente in date diverse da quelle attuali, posto che il testo dice “È la mattina del 6 agosto”.
Allego:
– un’immagine parziale della “Piazza Grande”, con (tra l’altro) l’abside della chiesa romanica di Santa Maria della Pieve ed il barocco Palazzo del Tribunale;
– il francobollo della Repubblica di San Marino del 1963 (su bozzetto di Corrado Mancioli) per la Giostra del Saracino di Arezzo.
RADIO ROMA – ESPERANTO
AREZZO – LA TURNIRO DE LA “SARACENO”
Jen ni en tiu Arezzo, kiu, milde dominante la fruktodonajn valojn de Chiana, de Tibro kaj de Arno, gaje kronita de la palaj montoj de Casentino, konservas perfekte, sub delikata vesto el modesteco, la gloran voĉon de sia pasinteco.
Estas la 6-a de aŭgusto matene: nekutima svarmado estas sur la stratoj, sur la placoj; ĉe la fenestroj, ĉe la balkonoj estas dekoracioj kaj flagoj, multkoloraj drapiraĵoj teksantaj super la mezepoka urbo tonon tre vivan kaj gajan.
Cirkuladas pli da homoj ol kutime; novaj vizaĝoj, de turistoj kaj de fremduloj, kiuj rigardas ĉirkaŭen kaj komentarias kaj neniam laciĝas pro la senĉesa irado; sur la muroj de la domoj afiŝoj kaj defiaj skribaĵoj havas guston antikvan tute specialan kaj rekondukas la vizitanton al kelkaj jarcentoj antaŭe.
Hodiaŭ estas okazonta la karuselo de la “Saraceno”.
La plej antikvaj sciigoj dokumentitaj pri la Karuselo apartenas al la XVI jarcento kaj, poste, la arkivoj de Arezzo transsendis interesajn detalojn pri la Karuseloj de la XVII kaj XVIII jarcentoj ĝis tiu de 1810-a.
La Rajdantoj, tute armitaj, eniras sur la kampon kontraŭ specon de kirasita timigilo konata sub la nomo de “Buratto” kaj per la pompa titolo “Re delle Indie”. Tiu aŭtomato, je severa aspekto kaj dikmembra, pivotas ĉe trabo, defendas sian bruston per ŝildo kaj premas en la destra pugno skurĝon el ŝnuro kaj lignaj buloj.
La Rajdantoj devas kuri kontraŭ ĝin kaj, per la lanco fiksita antaŭen, devas bati la ŝildon, klopodante realigi la plej grandan nombron da poentoj, laŭ la bazo de speciala celtabulo, kaj eviti la batojn de la aŭtomato, kiu, pro la puŝo de la lanco, pivotas kaj celas trafi la rajdanton per la skurĝo.
Tiel interbatalas en lukto rapida la armilĉampionoj de la antikvaj urbaj kvartaloj por la akiro de la premio “Ora Lanco” oferdonata de la Komunumo.
Tre riĉa historia irantaro antaŭas la karuselon kaj etendiĝas laŭ la stratoj sub la ordonoj de la Kampomastro kaj de la Adjutanto kaj konsistanta el la turniraj Rajdantoj, el la rajdantoj de la antikvaj familioj de Arezzo, de la Milicanoj, de la Muzikistoj, de la Flagportistoj kaj Familioj de la Kvartaloj, de la Heroldoj, Armiloj, trumpetistoj, muzikistoj kaj pedeloj de la Komunumo.
Ĉu ni volas ĉeesti la belegan manifestaĵon?
(bruo de amaso, kiu, komence tre mallaŭta, fariĝas ĉiam pli forta kaj venas antaŭen, en unuan planon. Poste ĝi reiras al dua plano dum la tuta dirado de la parolisto)
Hodiaŭ estas festa tago kaj la tuta urbo estas plena de sonoj kaj de kantoj. Tuta plurkolora amaso, kiu ŝajnas malsuprenirinta, pro magia ago, el la verkoj de Piero della Francesca, cirkulas laŭ la vojoj, embarasas la angulojn, aglomeriĝas sur la placoj. Vi rigardas vian nedifinitan veston kaj la koloran kravaton, kiu ĉirkaŭas vian kolon, kaj vi ne povas ne pensi, ke tio estas kostumo tre malbela. Rigardu, kontraŭe, tiun standardiston, kiel li estas luma kaj fiera, tute lazure kaj ore vestita, kontrastanta kontraŭ la griza koloro de la ŝtono de la Preĝejo de S. Maria. Kaj tiuj tamburistoj, kiuj pasas (rulado de tamburoj, kiuj alproksimiĝas kaj perdiĝas) tute flavaj, ruĝaj kaj verdaj kaj nun haltas ĉirkaŭ la blankega statuo de Giambologna?
Rigardu tiujn armitajn Rajdantojn (trotado de ĉevaloj kaj aplaŭdoj), kiel ili estas belaj en siaj armaĵoj el polurita ŝtalo kaj kiel estas malŝatema ilia rigardo el sur la brila kasko!
(tintado de trumpetoj anonciĝas el maproksime kaj dum la bruo de la amaso antaŭe lautiĝas kaj poste mallaŭtiĝas, la voĉo de la parolisto fariĝos pli laŭta kaj pli ekscitita, kiel ĉe vera radio-kroniko de la manifestaĵo)
Sed jen la irantaro antaŭenvenas. Aŭdu la trumpetajn tintadojn!…. Jen, eniras en Piazza Grande… (rulado de tamburoj). La belegaj kostumoj, la brilaj armaĵoj, la vestoj atlasaj, silkaj kaj veluraj de la sinjorinoj, la ĵokeoj kaj la trumpetistoj donas al tiu irantaro lukson kaj riĉecon mirindajn pro la koloroj, entuziasmigante la amason, kiu kunpremiĝas kaj krias kaj aplaŭdas (aplaŭdoj). Jen la karuselaj Rajdantoj kun la lanco levita, fermitaj en la malhelaj kirasoj, kiuj antaŭenvenas solene, kvazaŭ elirinte el antikva pentraĵo (oni aŭdos la trotadon de la ĉevaloj kaj aliajn trumpetajn tintadojn). Jen la flagportistoj kun la flagoj de la diversaj kvartaloj… Porta S. Andrea, blanka kaj verda, – Porta Crucifera, ruĝa kaj verda – Porta del Foro, flava kaj karmezina – kaj jen Porta S. Spirito kun la flago flava kaj blua… (trotado de ĉevaloj). Antaŭenvenas la antikvaj Familioj de Arezzo; la belegaj vestoj de la Sinjorinoj kaŭzas admirkriojn de la amaso; la tuta irantaro estas tiel solena kaj tiel bela, ke oni restas profunde mirigitaj.
(la bruoj de la ĉevaloj, de la amaso, de la tamburoj, la tintadoj de la trumpetoj daŭras ankoraŭ kelkajn momentojn, poste ĉio silentiĝas kaj restas nur la zumado de la amaso)
Komenciĝas la karuselo! La amaso estas vigle atendanta la ekkuron de la unua rajdanto, kiu kunpuŝiĝos kun la “Saraceno”. La dikmembra “Buratto” ŝajnas rikani dun la atendo, kaj la dekstra brako minace etendita en la aero ŝajnas atendi la momenton por frapi. La ĉevaloj, sur la fundo de la placo, piedfrapas. Jen la ĵokeoj, kiuj levas la arĝentajn trumpetojn (longdaŭraj tintadoj kaj rulado de tamburoj). Jen la Rajdanto de Porta S. Andrea, kiu malsuprentiras la kaskon, metas la lancon fikse kaj rekte antaŭen… li jam ekiris!!! (galopo de alproksimiĝanta ĉevalo; krioj de ekscitanta amaso; oni aŭdas surdan frapon kaj aplaŭdojn). La unua tuŝis la “Saraceno”.n evitante la skurĝobaton!! Jen alia, kiu pretiĝas por ekiri… ek!! (alia rapida galopo de ĉevalo, surda frapo, aplaŭdoj kaj krioj) La spektaklo fariĝas interesa, la amaso ekscitas kaj krias, ĝi estas entuziasmigita. Alia Rajdanto ekiris…
(la galopoj de la ĉevaloj fariĝas pli oftaj kaj pli mallongaj, finiĝante al ĝenerala zumado; himno kun tintadoj de trupetoj, kiu poste silentiĝas finante la dissendon).
