L’11 giugno è l’anniversario della morte (nel 1904) del poeta napoletano Vincenzo Russo (1876-1904)
it.wikipedia.org/wiki/Vincenzo_Russo
autore, tra l’altro, delle parole di una delle più belle canzoni napoletane, “I’ te vurria vasà”
it.wikipedia.org/wiki/I'_te_vurria_vas%C3%A0
entrata nel repertorio di cantanti famosi; tra i tanti:
www.youtube.com/watch?v=7ybEifNAixw
Giuseppe Di Stefano
www.youtube.com/watch?v=4RVXiUjLmpQ
Andrea Bocelli
www.youtube.com/watch?v=WxcLOu20u7w
Massimo Ranieri
www.youtube.com/watch?v=m3lOIBjWtfw
Roberto Murolo
La canzone, come spesso accade, è autobiografica: essa esprime l’amore del poeta per una ragazza di nome Rosa, alla quale egli non ebbe mai il coraggio di dichiararsi, perché era consapevole di avere una grave malattia ai polmoni, che lo avrebbe condotto alla morte a soli 28 anni.
Trascrivo il testo in napoletano, e la traduzione in Esperanto di Nicolino Rossi.
Allego la prima pagina dello spartito.
I’ TE VURRIA VASÀ
Parole di Vincenzo Russo, musica di Eduardo Di Capua
Ah! Che bell’aria fresca…
Ch’addore ‘e malvarosa…
E tu durmenno staje,
‘ncopp’a sti ffronne ‘e rosa!
‘O sole, a poco a poco,
pe’ stu ciardino sponta…
‘o viento passa e vasa
stu ricciulillo ‘nfronte!
I’ te vurría vasá…
I’ te vurría vasá…
ma ‘o core nun mm’’o ddice
‘e te scetá…
‘e te scetá!…
I’ mme vurría addurmí…
I’ mme vurría addurmí…
vicino ô sciato tujo,
n’ora pur’i’…
n’ora pur’i’!…
Tu duorme oje Rosa mia…
e duorme a suonno chino,
mentr’io guardo, ‘ncantato,
stu musso curallino…
E chesti ccarne fresche,
e chesti ttrezze nere,
mme mettono, ‘int’’o core,
mille male penziere!
I’ te vurría vasá…
Sento stu core tujo
ca sbatte comm’a ll’onne!
Durmenno, angelo mio,
chisà tu a chi te suonne…
‘A gelusia turmenta
stu core mio malato:
Te suonne a me?…Dimméllo!
O pure suonne a n’ato?
I’ te vurría vasá…
*****
VIN KISUS MIA AM’
Vortoj de Vincenzo Russo, muziko de Eduardo Di Capua
trad. Nicolino Rossi
www.cinquantini.it/esperant/kantoj/napolaj.html#VIN%20KISUS%20MIA%20AM%27
Ha! kiom friskas brizo
kiom rozuj’ parfumas,
kaj estas vi dormanta!
dum rozoj vin brakumas.
La suno lante lantas
sur ĉi ĝarden’ leviĝe;
kaj vento blove kisas
sur frunto buklojn riĉe.
Vin kisus mia am’…
sed veki vin ektimas ĉi kor-flam’.
Ekdormi volus mi
apud la spiro via
horon eĉ pli.
Ĉu dormas vi, Rozinjo?
kaj dormas sonĝoplene;
dum mi sorĉite gvatas
ĉi lipojn amosvene.
Kaj tiu haŭto freŝa,
kaj l’ nigra harobrilo,
en mian koron puŝas
da pensoj tiklaj milon.
Vin kisus mia am’…
Mi sentas koron vian,
batadi kvazaŭ ondo,
dormante, amo mia,
kiun prisonĝas vi, do!
Turmentas jen ĵaluzo
ĉi koron mian feblan;
ĉu min vi sonĝas? Diru…
aŭ ĉu alian eblan?
Vin kisu mia am’…
sed veki vin ektimas ĉi kor-flam’.
Ekdormi volus mi
apud la spiro via
horon eĉ pli.
