Il 5 aprile è l’anniversario della morte (nel 1934) del poeta e scrittore napoletano Salvatore Di Giacomo (1860-1934)
it.wikipedia.org/wiki/Salvatore_Di_Giacomo
eo.wikipedia.org/wiki/Salvatore_Di_Giacomo
La pagina di Wikipedia in Esperanto, creata recentemente, non dà notizia delle sue opere tradotte in Esperanto:
– il racconto “L’amico Richter” (Amiko Richterì), trad. Michele Arabeno, “Literatura Mondo” 1935-10, p. 187-191;
– la poesia “Pianefforte ‘e notte” (Piano dum la nokto), trad. Gaudenzio Pisoni (primo premio por la poesia tradotta nel Concorso Letterario dell’UEA 1971; “L’Esperanto” 1971-6/7, p. 10; “Itala Antologio” 1987, p. 436-437);
– la poesia “Catarì – Marzo” (Katarino – Marto), musicata da Mario Pasquale Costa, trad. Gaudenzio Pisoni (ne ho parlato il 1° marzo 2017), nella “Itala Antologio” 1987, p. 437
– la poesia “Era de maggio” (Estis en majo), musicata da Mario Pasquale Costa, trad. Nicolino Rossi (ne ho parlato il 10 maggio 2017)
- la poesia “Marechiare” (Marekjaro), musicata da Francesco Paolo Tosti, trad. Luigi Minnaja e Nicolino Rossi (ne ho parlato, di passaggio, il 2 dicembre 2017; ne parlerò più diffusamente in altra occasione)
- la poesia “’E spingole francese” (Francaj pingloj – Sekurpingloj), musicata da Enrico De Leva, trad. Renato Corsetti e Nicolino Rossi;
- la poesia “Luna nova” (Luno nova), musicata da Mario Pasquale Costa, trad. Nicolino Rossi;
– la poesia “Oilì oilà”, musicata da Mario Pasquale Costa, trad. Nicolino Rossi.
Oggi trascrivo la poesia Pianefforte ‘e notte, in napoletano, nella versione in italiano di Pier Paolo Pasolini
e nella traduzione in Esperanto di Gaudenzio Pisoni.
Allego un ritratto del poeta.
PIANEFFORTE ‘E NOTTE
Nu pianefforte ‘e notte
sona luntanamente,
e ‘a museca se sente
pe ll’aria suspirà.
È ll’una: dorme ‘o vico
ncopp’ a nonna nonna
‘e nu mutivo antico
‘e tanto tiempo fa.
Dio, quanta stelle ‘n cielo!
Che luna! e c’aria doce!
Quanto na della voce
vurria sentì cantà!
Ma sulitario e lento
more ‘o mutivo antico;
se fa cchiù cupo ‘o vico
dint’a ll’oscurità..
Ll’anema mia surtanto
rummane a sta fenesta.
Aspetta ancora. E resta,
ncantannese, a pensà.
Salvatore di Giacomo
PIANOFORTE DI NOTTE
Un pianoforte di notte
suona in lontananza,
e la musica si sente
per l’aria sospirare.
È l’una: dorme il vicolo
su questa ninna nanna
di un motivo antico
di tanto tempo fa.
Dio, quante stelle in cielo!
Che luna! e che aria dolce!
Quanto una bella voce
vorrei sentire cantare!
Ma solitario e lento
muore il motivo antico;
si fa più cupo il vicolo
dentro all’oscurità.
L’anima mia soltanto
rimane a questa finestra.
Aspetta ancora, e resta,
incantandosi, a pensare.
Salvatore Di Giacomo,
trad. Pier Paolo Pasolini
PIANO DUM LA NOKTO
Piano dum la nokto
sonadas fore… fore…
kaj en aer’ langvore
sopiras harmoni’.
L’ unua hor’: jam dormiĝas
vojeto ĉe l’ lulado
de tiu serenado
el praa melodi’.
Kiomaj steloj! Kiaj
la lun’, l’ aero dolĉa!
Ho, nun de voĉo sorĉa
aŭskultos kanton mi!
Sed lante kaj solece
l’ario finmuzikas;
mallumo morn-implikas
vojeto ĉiam pli.
Animo mia sola
ĉe la fenestro estas.
Atendas ĝi, plurestas
en pensa rav-ebri’.
Salvatore Di Giacomo, trad. Gaudenzio Pisoni
(“Belarta Konkurso” UEA 1971)
(“L’Esperanto” 1971-6-7, p.)
(“Itala Antologio”, 1987, p. 436-437)
Ekzistas alia traduko de “La francaj pingloj”, farita de Giorgio Silfer. Ghi aperis en “Literatura Foiro” dum 1997.
Mi foje hejmon lasis por la kazo
ke vendi eblos pinglojn bonapreze;
“Envenu” – junulin’ vokis surprize
“kiom da pingloj donas vi turneze?”
Kaj mi estante amoreme ruza
ne retiriĝis antaù la okazo.
He, kiu volas pinglojn bonapreze…
He, kiu volas belajn pinglojn, do!
Kaj mi: “Se kisojn donas vi kompleze,
la tuta stoko estos sen elspezo.
Pinĉoj kaj kisoj lasas senkontuze…
da pingloj restos fine plena vazo”.
“Aŭskultu min, ke eĉ en Paradizo
da kisoj estas kvino poturneze.”
He, kiu volas pinglojn bonapreze…
He, kiu volas belajn pinglojn, do!
Ŝi diris: “Mia kor’, estu serioza,
ĉar se vi svatas, jen vi riskas peze.”
Kaj mi respondis: ” Volu min ekskuzi,
ĉar hejme restis l’ amatin’ ĵaluza.
Ŝi havas vangon freŝa kiel rozo
kaj havas buŝon ruĝa laŭ ĉerizo.”
He, kiu volas pinglojn bonapreze…
He, kiu volas belajn pinglojn, do!
Dankon, mi notis, kaj volonte utiligos la tekston, kiam mi prezentos tiun kanzonon. En la revuoj estas veraj trezoroj, bedaùrinde ne plene konataj kaj utiligataj.