Il 3 dicembre ricorre la nascita (nel 1920) del cardinale argentino di origine italiana (i genitori erano friulani) Eduardo Francisco Pironio (1920-1998)
it.wikipedia.org/wiki/Eduardo_Francisco_Pironio
già Vescovo di Mar del Plata, Presidente del Celam (Consiglio Episcopale Latinoamericano) e Presidente del Pontificio Consiglio per i Laici. È in corso la sua causa di beatificazione (la fase diocesana si è conclusa positivamente l’11 marzo 2016).
Il Card. Pironio può essere considerato un precursore di Jorge Mario Bergoglio (Papa Francesco): si alienò i conservatori impegnandosi nella giustizia sociale, e ugualmente si alienò la sinistra negando il sostegno alle versioni estremiste della teologia della liberazione; ma non indietreggiò, neppure di fronte a minacce di morte.
Recentemente (2014), nel libro di Austen Nivereigh “Tempo di misericordia” (biografia di papa Bergoglio, grande ammiratore del Card. Pironio), è stato evidenziato che nel 1978 si pensò a Pironio come successore di Paolo VI (ma Radio Roma in Esperanto lo aveva detto già il 13 agosto 1978).
Gli esperantisti cattolici hanno un particolare motivo per ricordare con riconoscenza il Card. Pironio: si deve alla sua apertura mentale il riconoscimento, nel 1992, dell’IKUE (Internacia Katolika Unuiĝo Esperantista – Unione Internazionale Cattolica Esperantista) come associazione internazionale di fedeli di diritto pontificio:
www.ikue.org/historio/ikuedekreto.htm
“Espero katolika” ha parlato ripetutamente di lui: 1992-7/12, p. 93; 1995-6/8, p.82; 1996-3/5, p.59-61; 1996-9/10, p.153-154; 1998-1, p.26-27.
Alla cerimonia di apertura del processo canonico di beatificazione fu invitato anche un rappresentante dell’IKUE, ed è probabile che nel corso di quel processo siano stati esaminati anche i rapporti del cardinale Pironio con gli esperantisti cattolici.
Trascrivo l’articolo di Radio Roma-Esperanto del 13 agosto 1978, ed allego una cartolina maximum con il francobollo argentino del 1962 per il Santuario della “Virgen de Lujan” (Vergine di Lujan), dove il Cardinale Pironio è sepolto.
RADIO ROMA – ESPERANTO
13.8.1978
VAKANTA SIDEJO
Teksto de Manzi, traduko de Antonio De Salvo
Post solena funebra ceremonio, hieraŭ la mortinta Papo Paŭlo la 6-a estis entombigita en la “Vatikanaj Grotoj”, sub la S. Petro-Baziliko.
Dum la intervalo inter la morto de la Papo kaj la elekto de lia posteulo, la regado de la Eklezio estas konfidita al la Kardinala Kolegio, kiu, tamen, rajtas prizorgi nur la rutinajn aferojn.
Sekve de la morto de la Papo, ĉiuj taskoj de la Kardinaloj en la roma Kurio aŭtomate forfalis, escepte de kelkaj (inter kiuj elstaras la Kamerlengo, Kard. Johano Villot).
Unu el la unuaj agoj de la Kardinala Kolegio estis la detruo de la papa ringo (la tiel nomita “Fiŝista ringo”), kiun oni utiligas por la sigelado de la papaj leteroj.
La balotoj por la elekto de la Papo komenciĝos post ĉirkaŭ 10 tagoj; antaŭ ol voĉdoni, la Kardinaloj devos ĵuri, interalie, ke ili ne estos portantoj de interesoj aŭ deziroj de civilaj instancoj.
Elektos la Papon 115 Kardinaloj, el kiuj nur 27 italoj (aliaj 15 Kardinaloj ne partoprenos la elekton, ĉar ili transpasis 80 jarojn). Oni ne povas ekskludi, ke la elektoto estos neitalo (la nomoj, kiuj plej ofte estas citataj kiel eblaj elektotoj, estas tiuj de la italoj Baggio, Benelli kaj Pignedoli, de la aŭstro König, de la nederlandano Willebrands kaj de la argentinano Pironio).
